Vlak voordat ik Laika liet zakken in een diepe kuil onder het gazon, wikkelde ik hem in een zacht, wit laken. Zijn zwarte kop met grijs behaarde snuit stak nog net boven het randje uit. Langzaam liet ik hem dalen in het donkere, koele gat, maar voordat ik hem daadwerkelijk begroef, trok ik het laken over zijn nog warme snuit.
Beesten met kleding hebben iets grappigs, maar ook iets onbehaaglijks voor me.
Aangedaan, niet om gevraagd en al helemaal niet gewenst.
Zo raakte ook de geheel in pak gestoken sculptuur me. Ongemakkelijk blijft het gissen naar het beest (of mens?) achter deze façade, waarbij het gelaat geheel bedekt geen zicht geeft op enige vorm van contact, maar het toch voelt alsof ik wordt gezien.
Beestachtig acht ik de mens.
"Beestachtig"
Museum W (Weert)
Marjolijn Mandersloot
