Vorige week was ik op atelier bij een collega kunstenaar die me introduceerde in zijn werkproces. De uitdaging maar zeker ook vasthoudendheid waarmee hij jaren de tijd neemt om zijn hersenspinsels in uiterst gedetailleerde vormen en beelden te gieten, zich te laten verrassen, en op ambachtelijk topniveau te verbeelden, spraken boekdelen.
Terug achter mijn tekentafel rommel ik wat door mijn schetsen en notities. Soms denk ik aanknopingspunten te zien, maar als ik daadwerkelijk mijn potlood weer over het papier laat gaan, is wat voor me ontstaat toch net weer even anders, anders dan gedacht.
Ik las het boek “Homo Deus” van Yuval Noah Harari en loop sindsdien met enige tweespalt in mijn hoofd over de innerlijke strijd die zich in de mens afspeelt tussen enerzijds het cognitieve zelf (gedreven door biomedisch aangetoonde oncontroleerbare algoritmen) en het verhalende zelf, wat maakt dat de mens van al die onregelmatigheden steeds opnieuw een eigen verhaal maakt.
We doen maar wat, maar soms, floep, staat het er.
"En ik maar denken"
2025
potlood-aquarel-papier
32,5-25 cm
